Misschien is dit wel mijn belangrijkste verhaaltje of blog. Waarom ik doe wat ik doe.
Wanneer ik om me heen kijk begin ik me wel eens zorgen te maken: alles gaat zo op elkaar lijken. De perfectie waar we elke dag mee om de oren worden geslagen en ons aan onze gezichten laat sleutelen, alles wat we leuk vinden, onze teksten die we massaal uit AI plempen, een stroom aan cursussen die op elkaar lijken en dezelfde theorie voorschotelen, ons voedsel dat op een steeds minder gezonde manier wordt geproduceerd en ga zo maar door. Een eenheidsworst van consumptie en perfectie.
Nu kan ik ook geen lampen in massaproductie maken. Maar ik wil het ook niet. Weet je nog de trend met 2 gelijke vazen of lampen in de vensterbank van een woning? Je zag het echt overal. Men vindt mooi of koopt wat er aangeboden wordt. Zonder iets eigens ergens uit te distilleren.
Misschien is mijn slow-design proces wel een aanklacht tegen dit alles. Mijn handen kunnen geen honderden lampen per dag, per week en zelfs niet per jaar maken. Het is geen gebrek aan efficiëntie maar een bewuste keuze.
Als maker geloof ik in slow-design. In unieke stukken die je je leven lang meeverhuisd van de ene naar de andere plek.
Ik geloof in een object dat gecreëerd is met handen, en ergens geloof ik zelfs dat het een betere energie heeft. Maar dit neigt een beetje naar zweverij. En daar hebben we misschien ook wel wat teveel van.
Ik maak dus geen generieke vormen uit een mal, maar een lampenvoet die ontstaat tussen mijn handen ingegeven door het weer, de zon, de luchtvochtigheid, het droogproces, de bui van die dag en soms een beetje geluk of pech.
Mijn lamp moet als je thuis komt dat gevoel oproepen wanneer je het licht aandoet en denkt: dit is iets speciaals. Niet zomaar een lamp van keramiek. Maar iets door iemand gemaakt. Iets unieks, iets waar er geen 1000 van in een dozijn zijn.
In een tijd waar je met 1 klik een hele doos spullen kunt bestellen bij enorm grote bedrijven, wil ik juist dat andere: vertragen. Aandacht vragen voor de kant van de makers, de 1-pitters, handen die iets creëren voor een ander, de mens achter een product. In plaats van dat 1 groot bedrijf iets laat maken in een land waar het zo goedkoop mogelijk is.
Daarom maak ik een gelimiteerd aantal lampen per jaar. Ongeveer 100 stuks. Elk stuk gaat pas de deur uit als het goed voelt. Als ik het zelf thuis zou willen hebben, dat is een beetje de kwaliteitseis. Als ik het niet mooi vind, maak ik er weer klei van.
Ik hoop dat we terug gaan naar bezieling, naar een tijd waar voorwerpen langer meegaan iin plaats van een paar seizoenen en daarna “uit” of stuk zijn. Ik hoop dat we minder en bewuster gaan kopen. En ik hoop dat wat ik creëer daar aan bijdraagt.
Mijn merk heet niet voor niets Studio Wild Orange. Het mag wild. Het mag anders. Het mag buiten de lijnen. Geen productielijnen, spreadsheets en schaalbaarheid. Maar vrijheid, experimenteren, mislukken, spelen en weer doorgaan. Dat zit in mijn keramiek lampen. Leven.
